Tuzlanski gradonačelnik, pored dobrodošlog “tradicionalnog” današnjeg druženja sa djecom, ima vrlo ozbiljan problem hroničnog službenog nedruženja sa odraslima. Onima koji su ga izborno i proizveli za gradonačelnika, dali mu platu, kabinet, privilegije i hrpu drugih stvari, koje je vremenom dotični proizveo u svoju sasvim privatnu radnju “društva jednog lica” i ogromnu korupcionaški izgrađenu političku moć.
I tako već gotovo četvrt vijeka u “gradskoj kući”, kako čovjek tepa svom ličnom političkom granapu, pomenuti ne prima ljude, građane, Tuzlake, sugrađane, komšije, susjede, školske drugove, kliker-pobratime, jarane, poznanike i inu drugu sirotinju – raju.
Oni, tj. svi mi, za njega smo leprozni nepodobnici i najniža kasta “nedodirljivih”, koji nemaju pravo da pitaju. Čak ni za zdravlje junačko javnu osobu koju su direktno birali.
U ovom tuzlanskom politikantskom, klovnovskom, provincijalnom “gradonačelnik-leprozoriju”, putinovski 20-metarski “distanca-sto” spram sugovornika, djeluje kao sasvim prihvatljiv i razuman kompromis.
Čini se da Gradočelnik oduvijek misli nešto nalik na slijedeće: “Birali ste me i izabrali. I, koji ćete me k…c još šta i pitati nakon toga. Ja znam sve, pa i više od toga, pa i ono što bi me i pitali.”
Haman je čova u pravu: džaba dolazit’!
I opet će krezava TZ polupismena raja izabrati tog podrumaša i ratnog referenta za čitanje posmrtnog slova onima koji su ginuli i za takve kao što je taj obalaš i pisac u pokušaju. Selime, nikad ti nećemo halaliti.
Ja na ovoj slici vidim malo djece, a više starijih. Mora da su to oni zaposleni u Opštini, na Panonici i u drugim JP. A i šta djeca znaju, “neki čiko priča”, ništa ne pitaju, po komandi plješću ovom narcisu…Nagradno pitanje: kad je primio koga od građana koji su došli sa nekim životnim problemom da traže rješenje?
Govedo je to
Bilo je nekad i starijih – ženskih.