“On (ratni zločinac) mora biti rehabilitovan u društvo, on je odslužio kaznu, bilo ko. Evo, Sanja Vlaisavljević je odslužila kaznu za ratni zločin. Što sad vi mislite, trebamo li Sanju Vlaisavljević poslati na Goli otok nakon odslužene kazne, jer ona više ne zaslužuje da bude ljudsko biće zato što je bila suđena i presuđena za izvjesno…”
Izjavila je ovo Sanja Vlaisavljević, nova ministrica kulture i sporta u Vladi Federacije BiH i sve ostavila – bez teksta!
Okrutna i bezdušna preispoljna Sanja-ministrica, bez ikakve rezerve ljudskosti i empatije spram planetarne patnje drugih, dokazuje da su, između ostalog, mračne dubine lične egoističnosti prava mjera praktičnog zločinačkog potencijala. I njenog, naravno.
Ispada da su masovno planirani zločini, i genocid, te monstruozna klanja, silovanja i ubilačko zatiranje cijelih porodica kod nas, samo prolazni i prigodni “modni detalj na reveru” političkih i profesionalnih karijera nakaznih čudovišta po modelu “sanja-vlaisavljević-hasanbegović”.
Dakle, iz potpuno iracionalnih razloga sadistički ritualno poklati tuđu djecu pred očima njihovih roditelja i slavodobitno u “višim nacionalnim interesima” istrijebiti cijela sela i regije, te mrtve višekratno raskomadati i premještati po sekundarnim grobnicama i tako prikrivati počinjene masakre, samo je pitanje procedura i tehnikalija sudske pravde. I, “čiča miča i gotova priča”, kako to mlađahni po-četnik Stanivuković nadahnuto kaže.
U socijalnom smislu, prilično direktno ustvrđuje sarajevska profesorska spodoba-opasnih-namjera i promotorica relativnosti ratnih zločina i genocida, da je “odsluženje” zatvorske kazne za najteža zločinstva, sasvim zadovoljavajući društveni “revanš” za počinjeno, te da je time potpuno i definitivno izvršena pravda. I tačka.
Na taj način je i puna javna, i svaka druga, neselektivna rehabilitacija presuđenih ratnih zločinaca “potrebna i poželjna”, kao dio “pravde” ovog svijeta. Ili, barem onog Sanjinog.
Doduše, jedino što su u toj njenoj cijeloj mirnodopsko-zločinačkoj mentalnoj akademskoj ćenifi relativiziranja zločina, zaboravljeni i prekriženi svi oni koji su pod zemljom u grobovima, znanim i neznanim.
Njih Sanja nije ništa pitala, a i zbog čega bi: ministrica je u vladi FBH.
Ipak, oni koji sa dotičnom sjede u toj Vladi, teško da ne mogu biti indirektni objektivni “protokolarni” saučesnici u ponovnom ubijanju već umorenih, sada onom morbidno simboličkom.
Ako ništa drugo, trebale bi njene Vlada-kolege, koji to smatraju i gestom mentalne higijene, barem oprati ruke dovoljno kvalitetnim sapunom nakon svakog rukovanja ili kontakta sa dotičnom: treba saprati smrad njene bezdušne nekrofolije.
Ako je to uopšte i moguće. (Piše: Derviš ČIČKO, društvenopolitički analitičar)
(Stavovi i mišljenja izneseni u ovom tekstu su isključivo autorovi i ne odslikavaju nužno stavove redakcije portala)
Sanja samoproglašena Svinjetina Jok je pokazala apsolutni fašizam kada je napisala tekst o svom idiličnom i pitoresknom odmoru negdje u RS-u u kojem sa oduševljenjem detaljiše o neizrecivim ljepotama tih predjela i nepomućenog mira jer su lišeni buke i vrištanja “buljuka raspuštene djece koja trče i skaču po stolovima i njihovih pokrivenih majki koje to sa odobravanjem tolerišu.”
Tada su morali svi oni koji se bave zaštitom ljudskih prava, ravnopravnosću i ostalim bla-bla i glab-glab aktivnosti (čitaj: oni koji od toga luksuzno žive) reagovati i službeno i zvanično je proglasiti onim što ona jeste, fa*ista. Gore navedenu spodobu su još i nagradili pa je sada “gospođa ministarka,” ali ne zato što je zvanično (trivijalni) pravobranilac ugrožene zastupljenosti prasetine po sarajevskim granapima. Mnogo je ozbiljniji i opasniji razlog koji ona step-by-step otkriva.