Najmanje je, netom dodijeljena, počasna Povelja grada Tuzle nešto što zaslužuje “ratni gradonačelnik” Tuzle.
Prihvatajući Povelju iz ruku aktuelnog “sveodlučujućeg” Gradonačelnika, čija je volja potpuno ultimativna, vrlo direktno i rezolutno je odbacio sve dileme i zlonamjerna naklapanja oko postojanja njihovih navodnih neslaganja i trzavica.
Posebno se to odnosi na dugogodišnje tračeve i nikad javno “potvrđene”, pa makar višekratno i lično izgovorene pred mnoštvom očevidaca od strane S.B., da je njegovo lično kadrovsko oktroiranje gradonačelničkog i političkog projekta “jasmin-imamović”, katastrofalna i fatalna greška nesuđenog nobelovca-Selima.
Ali, prigodno “poveljsko” posipanje pepelom i alegorično ponizno staračko, gotovo ritualno, ničice “padanje na koljena” pred Jasminove Gradonačelničke noge, Post Festum, sasvim je očigledno priznanje da “greške” nikad nije niti bilo. I da je sve potaman.
Čini se da je ovakvo “učenje na nepočinjenim greškama”, bizarni sofizam bez presedana, ali i sasvim nepotrebna lična i finalna Selimova cjeloživotna blamaža, koja se čak ni poznim godinama života dotičnog aktera teško može “provariti”.
Bolje je bilo ne prisustvovati ovom svojevrstnom činu političkog i ljudskog samoponiženja. Ili je čovjek došao tobe: nikad nije kasno!
“Gdje si bio: hodža u potoku!” (Piše: Derviš ČIČKO)
(Stavovi i mišljenja izneseni u ovom tekstu su isključivo autorovi i ne odslikavaju nužno stavove redakcije portala)
Ne znam sta je Selima trebala ova blamaža.
Da malo proslavi davaoce Povelje, i pokrije njihove mutne radnje, i bruku u ovom gradu.
Ima ona naša “PRNO U ČABAR”
Krarak je put od junaka do Jasminovog dupeuvlakaca.