Od ove godine Vojska Srbije ponovo izlazi na Drinu budući da obnavlja pješadijski bataljon koji je tu bio lociran u vrijeme JNA i Vojske Jugoslavije. Osim ovog, u 2022. formirana su još četiri nova bataljona te vojske u Priboju, Nišu, Pirotu i Kuršumliji, a očekuje se i formiranje eskadrile bespilotnih letjelica.
U Ministarstvu odbrane i Generalštabu Srbije osnivanje novih bataljona objašnjavaju potrebom povratka vojske u nekadašnje garnizone, jer to navodno narod u spomenutim gradovina traži, ali ne govore o tome da li će se brojno stanje Vojske Srbije zbog toga povećavati.
Vojska Srbije sada ima oko 28.000 ljudi, a za popunu novih jedinica trebalo bi najmanje 2.500 i neizvjesno je kako će se izvršiti preraspodjela kadra ili se možda popuna planira ponovnim uvođenjem obaveznog vojnog roka, a što bi se moglo dogoditi već ove godine.
Inače, Vojska Srbije ima najviše profesionalnih vojnika u regiji, a druga po tom broju je Vojska Hrvatske sa oko 17.000 vojnika.
U kasarni Klupc i u Loznici 90-ih je bila loznička brigada koja je bila naprije u sastavu Operativne grupe “Drina”, a poslije Drinske divizije, a dok je bila OG njen komandant je bio general Tomislav Šipčić koji je, nakon što je zapalio Vijećnicu u Sarajevu i naredio druge zločine, u septembru 1992. pobjegao u Srbiju. Protiv Šipčića je podnesen izvještaj o izvršenju krivičnog djela ratnog zločina, ali on živi u Beograd i nedostupan je pravosudnim organima BiH.
Pomenuta brigada je tokom agresije na BiH po potrebi iz Loznice prelazila u Zvornik i sadejstvovala s Vojskom Republike Srpske. Procijenjeno je da je 40.000 Bošnjaka protjerano s područja Zvornika i okoline i to je, poslije Bijeljine, bio drugi grad u BiH koji su silom preuzele vojne i paravojne formacije iz Srbije. Prema podacima Istraživačko-dokumentacionog centra u Sarajevu, u periodu od 1992. do 1995. u općini Zvornik poginulo je ili nestalo 3.936 osoba.
Zbog ovih zločina Loznica je građanima Tuzlanskog kantona u neprijatnom sjećanju i prije vijesti o novom bataljonu bili su smireni, ali sada naviru sjećanja posebno onih koji su protjerani iz Podrinja i sada žive u Tuzli i drugdje u BiH. Doduše loznička kasarna promijenila je ime i zove se “Podnarednik Momčilo Gavrić” po najmlađem podoficiru u Prvom svjetskom ratu, ali suština je u tome da će novi bataljon, pored ostalog, imati čamce i obučavati se za brzo prelaženje Drine s desne na lijevu stranu. Nalazi se u sastavu Prve brigade VS čije je sjedište u Novom Sadu.
Priboj je grad u jugozapadnoj Srbiji na tromeđi Srbije, Crne Gore i Bosne i Hercegovine koji ima 22.500 stanovnika i zbog svog položaja ima i geostrategijsku važnost za Srbiju. U kasarni se neće graditi čvrsti objekti već će vojska i komanda bii smješteni u kontejnerima. Brdsko-planinski bataljon bit će naoružan lakim pješadijskim naoružanjem i nalazit će se Drugoj brigadi VS-a čija je komanda u Kraljevu.
Moj poznanik, Vojni analitičar iz Beograda, Vlade Radulović, kaže da je suština formiranja bataljona u Priboju obuka za izvršavanje borbenih djejstava u brdsko-planinskim uvjetima. Zapravo, Priboj je okružen planinama: jugozapadno uz granicu s BiH nalazi se Bić visine 1.386 m, јugoistočno je planina Pobijenik (1.423 m) sjeverno je pribojski Crni vrh (1.186 m), a sjeveroistočlno Banjsko brdo (1.282 m).
Planirano je da Republika Srbija od fabrika domaće vojne industrije u narednih pet godina naruči naoružanje, vojnu opremu i municiju vrijednu 1,25 milijardi eura. To ovu narudžbu čini najvećom još od vremena JNA i očekuje se da od tog novca jedinice dobiju nova borbena, oklopna i transportna vozila, pješadijsko naoružanje, optiku i balističku zaštitu, haubice, kao i modernizirano, ali i tek razvijeno, suvremeno raketno naoružanje.
Zanimljivo je da Republika Srbija tvrdi da se naoružava da bi jačala odbrambenu moć, kao da joj kao vojno neutralnoj državi, prijeti opasnost od nekoga, a istina je da je ona, osim s Hrvatskom, u relativno dobrim odnosima sa svima u regiji, pa i sa članicama NATO-a. Kad se enormno naoružava Srbija ne vodi računa o tome kako bi se to moglo odraziti odraziti na susjede, posebno na Bosnu i Hercegovinu s kojom ima jednu od najdužih granica.
Žitelji sjeveroistočne Bosne još nisu zaboravili agresiju koja je 90-tih dolazila i preko Drine dolaskom Novosadskog i Užičkog kropusa i Drinske divizije Vojske Jugoslavije. (Piše: Đuro KOZAR, vojnopoltički analitičar iz Sarajeva)
(Stavovi i mišljenja izneseni u ovom tekstu su isključivo autorovi i ne odslikavaju nužno stavove redakcije portala)