Apsolutno fundamentalni uspjeh 115. HVO brigade “Zrinski” iz nedavne krvave epohe, pored ratnih dejstava, zasigurno je sprječavanje i odustajanje od obostrano pogubnog bratoubilačkog sukobljavanja sa Armijom RBiH, koji bi vrlo vjerovatno proizveo masovni regionalni etnički hrvatski egzodus i njihovo potpuno tragično “etničko čišćenje”.
Sa ove vremenske distance, može se sa sigurnošću reći, bez obzira na sporedne historijske detalje, da svi zajedno dugujemo ogromnu zahvalnost razumnoj politici šire komande i uticajnih osoba okupljenih oko ove brigade, kao i “hladnu glavu” tadašnjih vojno-političkih struktura Tuzle i tuzlanske regije.
Sve naknadne, a i sadašnje političke konotacije, kakve god bile, ne mogu zasjeniti kontekstualnu lokal-patriotsku grandioznost tih dramatičnih događanja, koji su obezbijedili o(p)stanak naših komšija, rođaka i prijatelja kod svojih kuća i onemogućili kardinalno i fatalno duhovno, kulturološko i svako drugo siromašenje naših zajedničkih života i sudbina.
Političko sektašenje, uskogrudost i etnička samodovoljnost, koji su dominantno kod nas na javnoj sceni, beznačajni su i nisu vrijedni niti spomena u odnosu na nepatvoreno autentično domoljublje ogromne i elitne većine vrhovništva tadašnje HVO 115. brigade”Zrinski”: tim ljudima svi zajedno dugujemo zahvalnost i duboki, duboki naklon.
Oni jesu krucijalni dio nada i dokaza, shvatajući prolaznost ultimativne zloće aktuelnog vremena razornog političkog ludila, da je normalnost razumijevanja kao naše esencijalno nematerijalno naslijeđe “moguće”, a i sve ono što živote običnih ljudi čini mogućim i podnošljivim. (Piše. Derviš ČIČKO, društveno-politički analitičar)