Pojavnosti pomame i beskrupulozne samoopsjednutosti spram ponovnog i bezuslovnog dosezanja carskih političkih sinekura nema sopstvenih moralnih normi, niti limita i ni bilo čega što bi se moglo nazvati samopoštovanjem ili etičkom društvemom distancom političke samosvojnosti i elementarne pristojnosti.
Teatralnost sakralne javne poniznosti političara i simboličko ljubljenje ruke vjerskih velikodostojnika u izborno-prigodničarskim prilikama, posebno onih deklarativno sekularnih svjetonazora, apsolutno je poniženje sopstvenih simpatizera i glasača, bez presedana i ultimativna poruka i njihovog politikantskog malograđanskog pizdunskog snobizma.
Na ovakav način, formalni vjerski autoriteti se izdižu na pijedestal parastranačkih sveznajućih nadpolitičkih polubožanstava i konačnih presuditelja i arbitara sveukupnih društvenih i socijalnih paradigmi, te se tako promovira i suštinski “kraj politike” kao umijeća mogućeg i nadmetanja političkih ideja u svoj svojoj kaleidoskopskoj dijalektičkoj neizvjesnosti.
Početak i kraj, alfa i omega, forma i suština, jin i jan, vrhunska norma i “konačna istina” za sve nas, kontekstualno, postaju ordinirajući reis, nadbiskup vrhbosanski i patrijarh/vladika SPC-a.
Dakle, svrha opstojnosti i ostvarenja sekularne države u modernom smislu zapadnih demokracija, srozana je na prigodnu pijačarsku sitnu predizbornu zajebanciju pehlivanjenja “opštim mjestima u partijskim višim interesima” sada i ovdje.
Nadati se da je vrli Reis ispratio i Fortu sa najboljim željama i uz najljepše selame familiji i komšiluku: no sikiriki.
Uostalom, u takvom političkom singularitetu, onda i čakijaška polupismena krkanska i šibicarsko-jalijaška osobnost hroničnog narativnog kretenizma raznoraznih “zahiragića” i Co. postaje legitimna i prihvatljiva, te sve pozitivne/negativne vrijednosti mogu biti relativizirane, revidirane i biti predmetom dogovaranja novih “alternativnih činjenica političkih istina”.