Dnevnik: “Trojkaško” javno ćudoređe na liniji talibanskih komesara

Zaista je potpuno zaprepašćujući “izvor”, baš kao i sadržina, ovog skandaloznog, u osnovi, mizoginijskog saopštenja potpuno izvan sfere zdrave pameti i smislenog konteksta, te ponajprije upućuje na dramatično autorsko kolektivno psihičko predizborno rastrojstvo.

U najmanju ruku, ova vrsta pokušaja uspostave medijskim ispadima “policije javnog morala”, propisivanjem dress-coda na javnim mjestima “pozadine estradnih potreba”, baš kao da je ispao iz najljepših snova i priručnih elaborata prakse “najnaprednijih” ISIL-ovskih uličnih aktivista nakazne varijante najekstremijeg krila “islamističkog ćutoređa” spram ženske populacije.

Svakako da je najnevjerovatniji paranoični “saopštački” paradoks, upravo (ne)iskazani panični parafrojdovski kopulativni strah od same seksualne izborno-političke “želje”, pošto u ovoj “teškoj” optužbi glede “gnusne povrede normi javnog morala”, nigdje nije niti uzgred napomenuto, a kamoli eksplicitno navedeno šta je inkriminirajući objekat/subjekat cijele papazjanije.

Izuzev, Allahsalamet, novokomponiranog verbalnog delikta “pozadine estradnih potreba”.

Ostala je kontekstualna tajna o čemu se tačno radi i šta je to seksistički problematizirano: dozvoljena količina milimetara minića-do-zuba, boja korisno upotrijebljene tkanine, dezen i tekstura hulahopki, obim minimalizma donjeg veša, ili već šta je to, dubina i širina pohvalnog dekoltea, sadržaj dekoltea, (ne)prisustvo grudnjaka i njegova izvedba, šminka, nakit, štikle ili čak obim i širina umjetnički dopuštenog dinamičkog plesnog “raskoraka” i sl. Ništa od svega toga.

Sudeći po obilno dostupnoj materijalnoj građi, onoj foto, a i video, teško da se može naći bilo kakva vrsta estetske zamjerke dotičnoj Lidiji B. Sve što je obilato ciljano eksponirano, svakako da je vrijedno svake hvala. Pa, i štaviše.

Ali, ono što je PR-trojkaška ekipa prezentirala, svakako da jeste prava javna sablazan neselelektivno oslobođene totalitarističke pameti, koje se ne bi postidjeli ni talibanski komesari na putevima institucionalne “zaštite islama od amoralnosti (samo) žena”.

Pa, zar je potrebno “štititi” posebnim lokal-topografskim propisima nekom obavezujućom arhaičnom ordodoksijom oblačenja, iliti “pozadinu estradnih potreba”, avlije vjerskih institucija, kao da se radi o nekim fantomskim čuvarima ćudoređa, koji, vidi čuda, koju desetinu metara dalje uopšte ne vrijede i nisu relevantne.