Moć Vladimira Vladimiroviča Putina, vlasnika Ruske Federacije i njenih ljudi, minijaturnog i bezimeno beznačajnog vodnjikavog potpukovnika KGB-a, među hiljadana sličnih minornih aparatčika i propalih sovjetskih obavještajaca u DDR-u, narasla je do čudovišnih apokaliptičnih razmjera iniciranja ogromnog evropskog rata, potencijalno nezamislive prijetnje nuklearnim civilizacijskim samouništenjem modernog svijeta.
Bilo je potrebno manje od frtalj vijeka da politički gremlinski smireni Mogwai Gizmo, postupno izraste u monstruzno okrutnog i notorno zlog Mogwaia-makijavelistu i masivnog savremeno politički maligno iteriranog firer-zločinca nad Ukrajincima, metodom oprobanih ubilačkih “preventivnih ratova”. Rusija, iznad svega.
I nije prvi, a niti zadnji puta, da historijski ostrvljeni autarhični autokratski despot, koji svoju samoproduciranu narcisoidnu osamljenost svemogućeg-sveznajućeg, sada iza debelih kremaljskih zidina, pretvara u ubilačku ratnu spiralu modernog tragikomičnog Herostrata, ali sada u dogledivom pomoćnom dvorištu zapadnoevropskih, do juče, uspavanih i oportunih “dosadnih demokrata, što visi nek’ i otpada”.
I po svemu je izgledalo da univerzalnije nije naučena naša još friška genocidno-tragična domaća gorka lekcija velikodržavnih miloševićevsko-tuđmanovskih karađorđevskih “mirotvornih” dogovora, ali čini se da očajnički patriotsko-domovinski otpor Ukrajinaca pretvara krivo pretpostavljenu “Putinovu vikend-intervenciju”, u sukob ogromnih ljudskih i materijalnih razaranja i nepredvidljivu prijeteću nuklearnu kataklizmu.
Ono što je koliko do juče izgledalo neizvodljivim i dijelom inicijalno bespovratnog difuznog procesa centrifugalnog rastakanja političkog mirotvornog organizma Evropske unije i njenih ključnih vrijednosti, preko noći je postala jednostavnost normalnosti ujediniteljske “nove političke realnosti”. Sasvim je postalo opipljivo jednoglasje osude suludosti ruske opake vojne agresije spram teritorijalno ponajveće države evropskog tla i plebiscitarno prihvatanje očigledne neminovnosti zajedničke sudbine Evrope u najširem smislu te riječi, uključujući i početak implementiranja sopstvene vojno-samosigurnosne odbrambene strukture.
Bez bilo kakvog nepotrebnog i pojednostavljenog idealiziranja egoističnih interesa velikih zemalja savremenog svijeta i užasa nametnutih “globalističkih modernih” ratova Bejruta pa do Kijeva, divljački napad na Ukrajinu, jeste pitanje opstanka krvavo stečenih civilizacijskih prava i ljudskih sloboda Evrope i svijeta.
Svakako, i bez bilo kakve sumnje, tom svijetu ljepote umjetnosti, mira i tišine, suštinski i organski pripadaju i Čajkovski i Dostojevski, Puškin i Rahmanjinov, Čehov, Solženjicin, “Div iz Jasne Poljane”, ali i Šolohov, Gorki, kao i Nabokov, Cvetajeva, Mandeljštam, Dovlatov etc.
I oni su krucijalan dio temelja onog žarko željenog svijeta mira, humanizma, ljubavi i sreće običnih ljudskih života svih nas. Ukrajinskih sada, primarno. Zasigurno, ovom strašnom monstruoznom ratu još se ne nazire niti početak kraja, a još manje okeanu patnji, nesreće i užasa pred našim očima.
Mi dobro znamo šta je to.
Slava Ukrajini! (Piše: Derviš ČIČKO)
(Stavovi i mišljenja izneseni u ovom tekstu su isključivo autorovi i ne odslikavaju nužno stavove redakcije portala)